Campillo portretteert een wereld die niet meer bestaat: activisme in een volledig analoge wereld, met lange vergaderingen en heftige debatten over de te volgen politieke strategie. Hij volgt zijn personages terwijl ze met nepbloed hardhandig medische congressen verstoren, omdat de medische stand en de farmaceutische industrie volgens hen nog altijd niet doordrongen zijn van de urgentie van de situatie. Die acties zijn moedig en spectaculair. Maar de militante activisten hebben het ook druk met elkaar in de haren vliegen over de koers van hun groep. Ze zijn jong, stoer en levenslustig. Tegelijk ten dode opgeschreven.
Hoewel Campillo vooral de groepsdynamiek analyseert, slaagt hij er knap in om elke actievoerder net voldoende eigenaardigheden en eigenschappen te geven om ze als individuen tot leven te laten komen. In de tweede helft van de film verschuift het verhaal van de groep naar een van de actievoerders. Nahuel Pérez Biscayart speelt Sean met een enorme overtuigingskracht. Aanvankelijk is hij een van de meest ongeduldige, gedreven personages, maar door zijn ziekte moet hij steeds meer tijd doorbrengen in ziekenhuizen.
Deze vitale film brengt een belangrijke politiek strijd in beeld, die misschien te veel in de vergetelheid was geraakt. Een universele, aangrijpende en geëngageerde film, parallel aan een indvidueel menselijk verhaal, die overigens getipt werd als Gouden Palm.
Deze film speelt momenteel niet.