Blijkt dat we niet bij de bevolkingsdienst van het gemeentehuis zitten, maar in een transitzone tussen de aarde en het hiernamaals. De bezoekers krijgen er een week tijd om hun dierbaarste herinnering uit te kiezen, om dat over te gaan naar het hiernamaals, waar ze tot in de eeuwigheid in die ene herinnering mogen verder leven.
Wanneer de herinnering is gekozen, doen de begeleiders hun uiterste best om die in scène te zetten en op film vast te leggen. Met een eenvoudige ventilator bootsen ze het briesje op de tram na; enkele grote wattenbollen op een draadje vormen een wolkendek. En zo bloeit ‘After Life’ open tot een wondermooi eerbetoon aan cinema zelf.
Bijna elke scène, elke dialoog, vormt bovendien een prikkel voor uw eigen herinneringsvermogen; klanken en beelden van vroeger komen ineens naar boven drijven; het is alsof er in uw onderbewustzijn ineens hele fotoalbums openzwaaien. Voor melancholische zielen moet ‘After Life’ de ultieme film zijn; een film die je meetrekt in een oceaan van weemoed; een film die maakt dat je weer de verwachting voelt die je als kind voelde.
Keuze van Jonas Geirnaert
