Een goed verhaal begint al eens op een kerkhof, zo ook Alireza Khatami’s poëtisch langspeeldebuut ‘Los versos del olvido'. Met licht surrealistische penseelstreken schildert de Iraanse regisseur het verhaal van de bejaarde conciërge van een afgelegen mortuarium. De oude man omringt zich in zijn dagdagelijkse leven met tot de verbeelding sprekende figuren, zoals een blinde grafdelver en een chagrijnige lijkwagenchauffeur.
Zijn routineuze rust wordt verstoord wanneer een paramilitaire organisatie het mortuarium binnenvalt om er de lijken van burgerslachtoffers te verbergen na een uit de hand gelopen manifestatie. Wanneer de geweldplegers de lichamen opnieuw komen halen, zien ze er eentje over het hoofd. Onze held begint een queeste om deze jonge vrouw te redden van de vergetelheid door haar een waardige begrafenis te geven die slachtoffers van staatsgesponsord geweld gewoonlijk wordt ontzegd.
Khatami vermengt het humanisme van de Iraanse cinema – hij was ooit assistent van Asghar Farhadi – met het typische magische-realisme uit Zuid-Amerika, dat als achtergrond dient voor zijn dromerig debuut. Wat een extreem donkere film had kunnen zijn, krijgt zo een lichtere en bij momenten bijna humoristische toets.
‘Los versos del olvido' is een sterk staaltje visuele poëzie dat je zeker niet snel zal vergeten.
En su primer largometraje, con el hermoso título Los versos del olvido, el director iraní Alireza Khatami pinta con un toque ligeramente surrealista el relato de un conserje jubilado de una apartada morgue que quiere salvar del olvido a una joven mujer asesinada, cuyo cuerpo es abandonado allí por los militares. La película se desarrolla en un país cuyo nombre no se menciona (fue grabada en Chile), y que alguna vez fue una dictadura, pero cuya ‘presunta democracia’ actual también se caracteriza por la represión, el miedo y el derramamiento de sangre. Khatami mezcla el humanismo del cine iraní – fue ayudante de Asghar Farhadi – con el realismo mágico latinoamericano.
